Kinderachtig gedrag
Terwijl ik, na het sporten, geniet van een lekker bakkie met de koffievrienden, besluit ik het diner voor vanavond eenvoudig te houden. Lief en ik hebben de kooktaken verdeeld, vandaag is het mijn beurt. Het belooft wederom een warme dag te worden, dus ga ik voor een makkelijke maaltijd: kant-en-klare salade verrijkt met zelfbereide, langzaam gegaarde zalm en stokbrood. Bij de gedachte loopt het water me in de mond.
In de supermarkt die vroeger beweerde op de kleintjes te letten - de absurde ‘graaiflatie-prijzen’ met navenante winst doen het tegenovergestelde vermoeden - loop ik rechtstreeks naar de betreffende afdeling. Het is gelukkig niet druk. Helaas, voor de koeling staat wijdbeens een stevig gebouwde, robuuste man (het judoka-type), midden veertig, zo te zien in goeden doen, voorovergebogen, rood hoofd, met een bak salade in zijn handen die hij minutieus controleert op de houdbaarheidsdatum.
Gezien de klimatologische omstandigheden van dat moment is dat beslist geen overbodige luxe. Hij is duidelijk niet tevreden, smijt de bak met een wild gebaar terug en begint met de inspectie van de gehele voorraad. Ik realiseer mij dat dit wel even gaat duren en vraag hem vriendelijk of ik even snel mijn keus mag pakken. Zelf maak ik onder dergelijke omstandigheden altijd ruimte voor de doelgericht winkelende medemens. De reactie van ons Hollands Jerommeke is verrassend.
Als door een wesp gestoken richt hij zijn felgekleurde hoofd op en laat mij, met getergde blik in de ogen, weten dat ik vooral rustig moet wachten. Ik reageer verbouwereerd: “Ik wist niet dat u kwaad werd, het was maar een vraag.” Ik doe een stap opzij om de zaak in ogenschouw te nemen. Op afstand is het eigenlijk wel een vermakelijk, bijna cabaretesk tafereel.
De man lijkt me beslist niet het type dat graag boodschappen doet. Als ouwe rot - zaterdags naar de supermarkt is een wekelijks uitje - zie ik al snel of iemand ervaren is. Ik vermoed dat het gaat om een (over)vermoeide zakenman op zoek naar rust in onze Achterhoek, die erop uit is gestuurd met de uitdrukkelijke mededeling goed te letten op de uiterste verkoopdatum. Intussen dekt zijn partner de tafel en koelt de witte wijn: oh jottem, wat gezellie, samen romantisch lunchen.
In plaats van de deur voor mij open te houden, vindt hij het nodig deze pal voor mijn neus demonstratief te sluiten. “Kijk, nu kun je erbij”, zegt hij. Een triest gevalletje van onvolwassen, kinderachtig gedrag. Zwijgen zou natuurlijk verstandig zijn, maar de hardnekkige cynicus in mij laat zich niet kennen. “Ik wens u ook een prettige dag.”
De kleur van zijn gelaat staat diep in het rood, zijn ogen spuwen vuur, de verbetenheid om de mond is intens.
Het zal de warmte geweest zijn.