Geluk bij een ongeluk
Deze vrijdagochtend is anders. Niet naar de sportschool om het onvermijdelijke lichamelijke verval te bestrijden, ook niet filosoferen/keuvelen met vrienden over de beslommeringen des levens in mijn favoriete koffie-tokootje. Vandaag wordt in het ziekenhuis de conditie van mijn rikketik onderzocht.
Enige tijd geleden ontdekte ik tijdens het sporten dat mijn hartslag aan de hoge kant was. Twee felrode blokjes flikkerden als waarschuwing op de display van de hometrainer. Ik snapte er niets van, voelde me immers uitstekend, had nergens last van. Ik vermoedde derhalve een technisch probleempje, en trapte vrolijk verder. Toen op de loopband de hartslag hoog bleef, begon ik mij toch wel een beetje zorgen te maken. Thuis deed ik een paar metingen: hetzelfde beeld. Tijd om de huisarts te bellen. I
k deed dat echter met enige schroom. Ook daar heeft de werkdruk toegeslagen. Werd vroeger onmiddellijk een afspraak gemaakt, tegenwoordig wordt door de assistente eerst gevraagd naar de aard van de klachten. Ik begrijp de urgentie van deze aanpak volledig. Maar als de vragen, weliswaar onbedoeld, een intiem karakter lijken te krijgen, voel ik mij ongemakkelijk. Dit keer had ik te maken met een ouderwets kordate medewerker (‘meten is weten’) en kon diezelfde middag nog terecht.
De huisarts zat achter zijn bureau met de saturatie/ hartslagmeter al in de aanslag: geen afwijkend ritme. Ik was verward; ik wist toch wel wat ik gemeten had? Na het uitwisselen van wat koetjes en kalfjes, duwde de dokter nogmaals het apparaatje over mijn wijsvinger. Hij fronste zijn wenkbrauwen en besloot ter plekke een hartfilmpje te laten maken. De uitslag was helder: stoornissen. Hij wond er geen doekjes om. Niets ernstigs, wel levenslange medicatie en voor de zekerheid een cardiologisch onderzoek. Maar, niet geheel onbelangrijk: geen belemmeringen qua eten en drinken. Een geluk bij een ongeluk.
Als ik naar het SKB loop, neemt de spanning in mijn lijf voelbaar toe. Na een echo, nieuw filmpje en röntgenfoto’s volgt een uitgebreid onderhoud met de verpleegkundig specialist. Ze luistert aandachtig naar de hartslag en meet meerdere keren de bloeddruk: beide zijn te hoog. Wanneer de hartspecialist is aangeschoven, volgt de definitieve uitslag. De diagnose van mijn arts wordt bevestigd.
De sympathieke zuster verricht nog wat administratieve handelingen en even later staan lief en ik buiten. Opgelucht omdat het met de juiste medicatie goed onder controle kan worden gehouden, maar ook behoorlijk aangeslagen. De geheel onverwachte confrontatie met de kwetsbaarheid van mijn gezondheid hakt er bij mij stevig in. Dankzij de morele steun van mijn betere helft en de medische expertise en hartverwarmende empathie van een van de (stief)dochters (Florence Nightingale zou trots op haar zijn), heeft de aanvankelijke angst plaatsgemaakt voor acceptatie en berusting. Het gaat inmiddels goed met de patiënt!
Ik tel mijn zegeningen.