‘Sociale keeper’
De gele keeperstrui blijft aan. De handschoenen niet. Die gaan uit. Anders kan hij geen shaggie draaien. Na de thuiswedstrijden van het eerste elftal van de Boys, op het toenmalige sportpark Jaspers, rookt hij buiten bij de kleedkamer eerst een sigaretje voordat hij onder de douche stapt. Hoelang nog? Hij gaat namelijk naar het internaat van eredivisieclub GA Eagles in Deventer, waar tal van talenten werden afgeleverd die de top van de eredivisie zouden halen.
Zover is hij nog niet. Hij staat nog aan het begin. Hij heeft onmiskenbaar talent, al is hij voor een keeper misschien een beetje aan de kleine kant. Dat compenseert hij met zijn sprongkracht. Aan zijn kwaliteiten zal het niet liggen, maar heeft hij de discipline voor betaald voetbal? Behalve roken spuugt hij namelijk ook niet in een biertje.
Uiteindelijk redt hij het niet in Deventer. Hij wordt te licht bevonden, wordt niet de toekomstige doelman van Go Ahead en keert weer terug bij VV Winterswijk. Ogenschijnlijk zonder moeite. Er is voor hem meer dan voetbal alleen.
Hij is een té sociaal dier voor de egocentrische wereld van betaald voetbal. En hij is te veel van de gezelligheid. Lekker keepen in een wedstrijd met je vrienden en daarna de derde helft in de kantine. Dat belichaamt voor hem méér het leven dan alleen leven als een monnik. Althans, zo ervaart hij het.
Hij blijft niet eeuwig in het doel staan. Dat laat zijn lichaam niet toe, er komen fysieke ongemakken. Maar ja, de kilo’s nemen toe en hij besluit op de racefiets te stappen. Ook met het oog op zijn ‘tweede leven’ als vrijwillig brandweerman moet hij wel fit blijven. Daarvoor vindt hij het veel te leuk bij de brandweer. Inderdaad, ook met een derde helft met gezelligheid. Dat zijn de momenten dat hij zichzelf een biertje gunt.
Op een gegeven moment komt hij minder bij FTC Wenters, de fietsclub in Winterswijk, en sijpelen er verontrustende berichten door. Hij is ziek… En niet zomaar ziek, een vorm van kanker die bijna ongeneeslijk is. Slechts heel weinigen overleven het. Hij houdt de moed erin en gaat nog met de fietsvrienden naar Oostenrijk, voor een gezellig weekend.
Maar hij levert in en afgelopen jaar wordt aangegrepen de dingen te doen die hij nog graag wil doen. Met de familie in de camper naar Noorwegen. Daar geniet hij enorm van. De laatste maanden staan mede in het teken van zijn afscheid. Hij weet wat hij wil, zijn kinderen zorgen tijdens de afscheidsdienst voor een prachtige en waardige invulling.
Freddy mocht slechts 62 jaar worden en blijft voor mij altijd die ‘sociale keeper’ in die gele trui.